-
uzunca bir süredir hastalıkla cebelleşiyorum. yanlış anlaşılmasın öldürücü değil (şimdilik) ama gerçekten süründürüyor. yakın çevremde de ciddi sağlık sorunları var. memleket desen kan gölü, patlayan bombalar, yitirilen ve artık yeniden kazanılması da çok zor görünen "birlikte yaşama arzusu", kaybedilen umutlar, derinleşen yaralar... (duyar kasmak dediğiniz bu mu?). dünyanın durumu da hiç parlak değil. bu tempoyla gidersek, ömer madra'ya göre öyle yüzlerce yıl değil 35 yılımız kalmış
ben zaten hayatımın hiçbir döneminde "kendimi çok iyi hissediyorum" diyebilmiş biri olmadım (olamadım). çocukluğumun o muhteşem zamanlarında bile hep endişeli, melankolik, hüzünlü bir yanım vardı. hal böyleyken, zaten açılmış yaralar bile sağaltılmamışken ve yenileri açılırken, kendimi "harika" hissediyor olsaydım gerçekten şaşardım.
içsel düşünce süreçlerimin önüne geçtiği ve sahte bir rahatlama hissi yarattığı için uzun süredir yazmıyordum. hele buraya yazmayı hiç düşünmemiştim. demek ki her şeyin bir ilki olurmuş. büyük lokma yiyip büyük söz söylememeliymiş. -
varoluşsal sıkıntılarımı döküyordum ortaya. çok da muhatap aramıyordum aslında. oysa her zaman bir muhatap aramaz mı insan? fark edilmek, duyulmak, dinlenmek, anlaşılmak istemez mi? muhtemelen öyle. belki de değil. sonra bir arkadaş duydu sesimi. kısacık ama öylesine nadide bir dertleşme oldu.
son zamanlarda kendi kendime "anlaşılmak arzusundan kurtulmak en büyük özgürlüktür" deyip duruyorum. anlama arzusundan kurtulmak da sanırım öyle. ama bazen anlaşıldığını bilmek sağaltıyor ve sanırım şimdilik özgürlük yerine bu geçici, uçucu sağaltımı tercih ediyor ve o kısacık iletişimi şuraya bırakıyorum:
cipres limon: her fikriyattan güzel ve iyi insanlar var etrafımda ama hiçbir şekilde bu ülkeye ait hissetmiyorum ne yazık ki kendimi. yabancısıyım bir sebepten. bu dünyada nereye yabancı değilim onu da bilmiyorum işin kötüsü.
arkadaş: "bilemem insan nerenin yerlisidir" (of not being a jew - ismet özel)
cipres limon: işte tam öyle bir şey. bilemem nerenin yerlisiyim?
arkadaş: ibn arabi ruhumuz bu dünyaya ait olmadığı için bedene sıkışıp buhran yaşıyor diye anlatıyor. bilmem ki, dünya gurbeti mi bu?
cipres limon: dünya gurbeti ne güzel lafmış böyle ve çok hüzünlü.
arkadaş: hüznümüz bir sevgili cipres limon. yüreğine ferahlık dilerim. -
canım büyükbabamı gördüm dün gece rüyamda. arada görüyorum ve de hatırlıyorum ama bu çok gerçek ve net bir rüyaydı. terk etmiş buraları (evet buraları terk edeli 22 yıl oldu). yurt dışında yaşıyormuş. ona özlemimi dile getirdim gözyaşlarım eşliğinde. "neden burada değilsin, bizi özlemiyor musun?" diye sordum durdum. onu özlüyorum ve olanaksız olduğu halde görmek istiyorum.
ailemde çok zor bir hastalık süreci geçiren ve artık sanırım yaşam uğraşının sonuna gelmiş biri var. son bir aya kadar yaşamdan umudunu kesmemişti ama artık ölümü bekliyor. biz de onun daha fazla acı çekmemesi için ölümünü arzu eder hale geldik. çok ürkütücü ve insanı kendisine yabancılaştıran duygular yaşatıyor ölümün böyle göstere göstere gelişi.
rüyanın etkisiyle büyükbabamı bir şekilde görmüş olmanın sevincinin ve ona olan özlemimin hüznüne karıştığı duygularla uyandığım bu sabahta onunla konuştum. uzun zamandır yormamak adına kuzenlerimden alıyordum haberini ve bu sabah sesini duymak istedim. öyle derinlerden gelen, öyle zayıf gelen bir ses. sesini son kez duyduğum düşüncesiyle doğru dürüst konuşamadım ve ancak "seni seviyorum" diyebildim sanırım.
garip ve zor bir sabah. yazmak sağaltır mı bilmiyorum ama işte şimdi yaptığım bu. -
her birimizin kutsalları, dokunulmazları ve eleştirilemezleri var. zaten çoğunlukla eleştirmeyi bilmediğimiz gibi eleştiriye de pek açık olduğumuz söylenemez. daha çok birbirimizin açığını bulup, yargılamak ve mümkün olduğu zamanlarda da yerin dibine sokmak derdindeyiz. hayatımızı bunlar üstüne kurmuşuz nerdeyse. şüphe duymadan, sormadan, sorgulamadan, eleştirmeden ve gelebilecek her türlü "saldırı" ve "eleştiriye" karşı gardını almış bir halde yaşıyoruz. bu koşullarda gerçek ve samimi bir iletişim kurup, sağlıklı ilişkiler yaşayamadığımız ve yaşayamayacağımız da açık. ne acıklı ve ne yazık. bir hayatımız var ama heba ediyoruz o biricik hayatı da. -
bugün musa anter'in, apê musa'nın aramızdan çekilip alındığı gün. tam 26 yıl geçmiş. dalyan'da tatilde idim ve kaldığımız otelin terasındaki televizyondan öğrenmiştim haberi. hiçbir ayrıntı hatırlamıyorum haberin verilişine dair. ama içimin yandığını hiç unutmuyorum. duygular ne olursa olsun unutulmuyor çünkü. aklım almamıştı. ve ailemle bile paylaşamadığımdan gidip en yakın dostumu aramıştım ağlayarak. telefonda uzun uzun ağlayıp uzun uzun susmuştuk. buraya başlığını açmamış olduğum için hayıflandım ve dertlendim.
oğlu dicle anter yazmış bugün gazete duvar'da. en azından onu paylaşmalıyım. anısı önünde saygı ve sevgiyle eğiliyorum.
Devletin Musa Anter davası için parası yok!